Վարդան Այգեկցի
ԲԱԶԵՆ ԵՎ ԸՆՏԱՆԻ ՀԱՎԸ
Պարսավում էր բազեն
հավին ու ասում նրան.
— Ինչո՞ւ այդպես
անշնորհակալ ես քո տիրոջ նկատմամբ, ինչո՞ւ ես զգուշանում նրանից։ Չե՞ս տեսնում
ինձ, վայրենի լինելով հանդերձ, հենց որ տերս սուլում և կամ ձեռքի շարժումով
կանչում է, անմիջապես մոտենում եմ նրան։ Իսկ դու թեև ազգուտակով ծնվել ու սնվել ես
նրա տան մեջ, բայց խուսափում ես նրանից։
— Շամփուրն եմ հիշում,
որովհետև մեզանից շատերին խորովեցին, իսկ բազեներից և ոչ մեկին։ Որքան որ ես հավ
եմ տեսել շամփուրի վրա, ո՛վ թռչունների արքա, եթե դու գեթ մի բազե տեսնեիր,
կարծում եմ, որ անդարձ կհեռանայիր մարդուց, և եթե հազար անգամ համոզեին ու բազում
պարգևներ խոստանային, դարձյալ չէիր համաձայնի ենթարկվել նրա կանչին:
Այս առակի իմաստը
նրանում է, որ եթե
մարդու հետ լավ վերաբերվես,
կարժանանաս նրա հարգանքին: Եթե մարդու
հետ վատ վերաբերվես, նա կանչիդ չի
արձագանքի և չի
հարգի:
Комментариев нет:
Отправить комментарий